5 vragen aan Judith Visser.

1. Hoe is het om succesvol schrijver te zijn?

Het stelt mij in staat om samen met mijn honden in vrijheid te leven en ons eigen ritme aan te houden. Daar hecht ik enorm veel waarde aan! Dankzij mijn boeken en de lezingen die ik geef maak ik op mijn eigen manier verbinding met de wereld, en verder leef ik afgezonderd en teruggetrokken, precies hoe ik het fijn vind. Ooit, lang geleden, werkte ik op een kantoor en ik vond het ontzettend moeilijk dat mijn hond Romy daar niet mee naartoe mocht. Ik moest haar elke dag bij mijn ouders brengen als ik ging werken. En ook al had ze het daar goed, het brak mijn hart om elke dag van haar gescheiden te worden. Toen nam ik mezelf voor: ooit leid ik een leven waarin ik 24 uur per dag samen met mijn hond(en) ben. Dat is in 2006 gelukt en daar ben ik ontzettend blij om. Ook vind ik het heel fijn dat Romy dat nog heeft mogen meemaken.

2. Wat betekent autisme voor jou?

Autisme is op verschillende manieren onderdeel van mijn leven geworden. Ik heb, nadat ik in 2014 zelf de diagnose kreeg, er 2 boeken over geschreven: Zondagskind en Zondagsleven, en ik geef er lezingen over. Dus op die manier ben ik er veel mee bezig. Maar in mijn persoonlijke leven ervaar ik het vooral als iets waar ik 'rekening mee moet houden' en zolang ik dat doe is er niet zoveel aan de hand. Met 'rekening houden' bedoel ik dat ik mezelf bewust moet afschermen voor situaties die te druk voor mij zijn, omdat ik anders vreselijke migraine krijg en niet meer uit mijn ogen kan kijken van de pijn. Mijn hersenen kunnen het gewoon niet verwerken. Ik ga dus nooit naar feestjes of verjaardagen of andere drukke dingen. En ik plan altijd genoeg herstelmomenten in als ik sociaal contact heb gehad. Door op die manier te leven, heb ik er gelukkig weinig last van. Maar je hebt niet altijd alles in de hand, er kunnen onverwachte dingen gebeuren en dan word ik alsnog ziek. Dat is eigenlijk het enige waar ik nu, als volwassene, echt 'last' van heb wat betreft autisme: de overprikkeling. Dat ervaar ik echt als een belemmering en zelfs als een beperking. Maar het is niet anders. Gelukkig kan ik heel goed alleen zijn (uiteraard wel samen met mijn honden!!) dus ik ben absoluut niet eenzaam of zo. Sterker nog, ik ben heel erg gelukkig. Maar die migraine aanvallen (zodra ik bijv te veel mensen heb gezien, te lang met iemand heb gepraat of wanneer er ergens te felle lampen zijn geweest) zou ik toch wel graag willen missen!

Wat ik ook denk, is dat er een heel groot verschil is tussen hoe je autisme ervaart wanneer je KIND bent en wanneer je VOLWASSEN bent. Ik wist als kind niet dat ik autisme had, maar ik wist wel dat ik anders was dan mijn leeftijdsgenootjes. Maar als kind moet je nog zo veel leren, je hebt in je hoofd nog geen 'draaiboek' voor allerlei situaties, en ik wist dus nooit hoe ik ergens op moest reageren of hoe ik met situaties moest omgaan. Dat was lastig. En het grote voordeel van volwassen zijn is dat je (door vallen en opstaan) zo gigantisch veel hebt geleerd, en daardoor veel beter weet hoe je je moet gedragen. Ik ben daar nu zelfs zo goed in geworden dat je, als je het niet weet, niet eens aan mij zou merken dat ik autisme heb!

3. Wat betekenen jouw honden voor jou?

Alles. Letterlijk alles. Ik kreeg mijn eerste hond Senta toen ik 2 was, en wij groeiden samen op. Ze was mijn zus! Daarna kwam Romy (die is bijna 17 geworden!) en toen Sandy. Nu leef ik samen met Yuriko (8), Fontana (bijna 5), Marshall (bijna 2) en we zijn altijd bij elkaar. We slapen zelfs in hetzelfde bed! Mijn man en ik hebben twee grote tweepersoonsbedden tegen elkaar aangeschoven om zo een soort XXXXL bed te maken, en daar liggen we met zijn allen in! Mijn honden maken mij intens gelukkig. We voelen elkaar perfect aan. Zij hebben geen woorden nodig om te begrijpen wat ik bedoel. We maken elke dag prachtige wandelingen in de mooie natuur van Rockanje, en ze gaan ook mee als ik lezingen geef. We wandelen veel, we trainen, we spelen, we dansen, we knuffelen. Het is een feest om samen te zijn! Ik kan geen minuut zonder ze. En dat is wederzijds! Wij hebben in huis overal hondenluiken, zodat de honden kunnen kiezen waar ze willen zijn (binnen, buiten, boven, beneden, enz). Die vrijheid vind ik belangrijk. Maar die luiken zijn eigenlijk overbodig want de honden zijn altijd bij mij. Ik heb bijvoorbeeld een schrijfhuisje in de tuin, en als ik daar ga zitten dan gaan ze vanzelf mee. Als ik naar boven ga, gaan ze ook naar boven. We zitten met een soort onzichtbaar klittenband aan elkaar vast en ik zou het niet anders willen. En het is heus niet zo dat ze dan de hele tijd aandacht vragen, ze komen gewoon dicht bij me liggen en dan zijn ze tevreden. En ik ook! We leven in een heerlijke harmonie.

4. Jouw honden dragen geen werkdekjes, zijn het hulphonden?

Nee. We zijn wel degelijk een team, maar ze zijn geen hulphonden.

Mensen denken vaak van wel, omdat ik autisme heb en altijd mijn hond(en) bij me heb. Maar wij horen gewoon bij elkaar, we zijn een eenheid. Ze hebben natuurlijk wel een paar overlappingen met een 'hulphond' , ze houden me bijvoorbeeld rustig in onrustige situaties (zoals o.a. tijdens onze lange reizen met het openbaar vervoer op weg naar lezingen), omdat ik verantwoordelijk ben voor hun veiligheid en daardoor ZELF kalm en rustig moet zijn. Die wisselwerking is heel belangrijk. Als ik ga lopen stressen, dan gaan zij ook stressen en dat wil ik niet. Dus ik blijf vrolijk en positief en mijn honden ook! Wolfhonden zijn extreem gevoelig. Het is heel belangrijk voor ze om te weten dat ik er altijd voor zal zorgen dat ze veilig zijn, in welke situatie dan ook, zodat ze niet zelf hoeven te gaan 'regelen'. Ik geef ze ruimte en vrijheid om dingen zelf te ontdekken, maar ze vertrouwen er ook op dat ik weet wat ik doe als ik zeg dat ze ergens beter niet naartoe kunnen gaan of dat we beter even kunnen doorlopen. We houden elkaar perfect in balans!

5. Waarom ben je ambassadeur voor Hulphonden voor Autisme?

Omdat ik weet hoeveel kracht je kunt vinden in elkaar. Je bent samen een team, en dat feit alleen al zorgt ervoor dat je alles aankunt! Wat ik bovendien heel prettig en belangrijk vind van Hulphonden voor Autisme is dat jullie veel waarde hechten aan het welzijn van de hond. Er zijn mensen die denken dat een hond een soort wondermiddel is, een robot die al jouw problemen oplost. Maar dat is niet zo! Jij als mens (!) bent altijd verantwoordelijk voor het welzijn van jouw hond. Het is in feite al genoeg dat de hond bij je is, dat je samen bent, dat je elkaar rustig houdt in onrustige situaties. Samen sta je sterk!

Dus omdat ik EN zelf autisme heb, EN heel mijn leven om mijn honden draait, vind ik het eigenlijk heel logisch dat ik jullie ambassadeur ben. :)

En omdat ik vaak vragen krijg over hulphonden is het voor mij fijn te weten dat ik mensen naar Hulphonden voor Autisme kan doorsturen, waar mens EN dier zo goed mogelijk begeleid worden!

Terug naar:  Het Team.